Anne ve babası daha küçücükken bırakmak zorunda kaldı O’nu. İş yok güç yok, malum geçim sıkıntısı.
Gurbette çalışmak zorundaydılar.
Babaannesi bakıyordu O’na…
Kızgındı büyüklere, kırgındı… Pek konuşmak istemiyordu büyüklerle.
İçine atıyordu hep, annesiz ve babasız kalmışlığını…
Okul çağı geldiğinde, O’da diğer arkadaşları gibi okula başladı. Hala büyükler ile konuşmuyordu.
Öğretmenleri konuşma zorluğu çektiğini düşündüler.
Her hafta pedagoga gidiyordu. Ama sonuç değişmiyordu…
Bir gün bir kutu geldi Türkiye’den… İçinde kitaplar.
Türkçe öğretmeni sormuştu O’na;
-Sende ister misin bir tane, sana da vereyim mi?
Üzerinde ki resimler çok hoşuna gitmişti, hiçbir şey söylemeden kafasını salladı. Evet der gibi…
Eve gittiğinde bitirmişti kitabı. İler ki günlerde bir tane daha istedi öğretmeninden. Öğretmeni şaşırmıştı.
Pedagog da çocuğun gelişimini fark etmeye başladı. O’nun değişimine anlam veremiyordu. Bir şey olmalıydı bu değişime neden olan…
Türkçe öğretmeni ile görüşmek istedi. Konuşmaya başladılar ve bir kitabın bir çocuk üzerinde ki etkisine şahit oldular.
Bulgarca hikaye kitapları o kadar etki yapmamıştı EREN’e …
Anadilinde çok daha iyi anlıyordu. Hikayenin içerisinde buluyordu kendini Eren…
Özgüven’i artmıştı, o kızgınlığını, kırgınlığını kitaplar ile atıyordu.
Tam gelişim göstermesi için Türk bir pedagog ile görüşmesinin faydalı olacağını düşündü Bulgar olan pedagog.
Anadilin ne denli etkili olduğunun bir göstergesiydi küçük Eren…
Bizler ise hep eleştiriyoruz! Bu çocuklar seçmeli ders olarak neden Türkçe’yi seçmezler Bulgaristan’da diye…
Öncelikle, seçmiş olan Eren gibi evlatlarımız için neler yapıyoruz?
21 Şubat Anadil Gününüz kutlu olsun çocuklar!
Kutlu olsun! Rodopların evlatları,
Kutlu olsun! Batı Trakya,
Kutlu olsun! Dünyanın dört bir yanında anadiline hasret kalan soydaşım!
[email protected]
