Bazı sürprizlerin tadı acımtırak olabiliyor. Özel hayatımızda da genel yaşamınızda da bu böyle...
Özeli bir kenara bırakıp genele odaklanacak olursak;
Bursaspor da son üç yıldır acı sürprizleriyle hayatımızın odak noktası halinde.
Çok az güldürüp, bol bol hüzne gark ediyor sevenlerini...
Gelinen noktayı insanın aklı havsalası almasa da, gerçekler değişmiyor.
Biri size 12 sene önce ezberleri bozarak ülke futbolunda çığır açan, şampiyonluk kupasını kucaklayıp Türkiye'yi "Devler Arenası"nda temsil eden Bursaspor'un 12 yıl sonra 2. Lig'e düşmemek için sancılar içinde kıvranacağını, yetiştirip yetiştirip sattığı futbolculardan bonservis zengini haline gelip, kısa süre sonra çıkılması güç bir borç batağına düşeceğini söylese ya döver ya da söverdiniz.
Yahut 'he he' der geçerdiniz.
Üniversite salonlarında tez konusu olacak hale gelmiş olmak ne acı bir sürpriz.
Bir futbol kulübü hem sportif hem de finansal alanda başarılı olmak istiyorsa ne yapmalı? sorusuna verilecek en güzel cevap olduk; Bursaspor ne yaptıysa hiçbirini yapmayarak hedefine ulaş!
Bugün İstanbulspor karşısında son derece hayati önem taşıyan bir maça çıkıyorsun, kazanmak şart oğlu şart.
Kazanacaksın ki kalan haftalara sıkı sıkı tutunup, ligde kalma adına rahat bir nefes alacaksın.
Motive olacaksın, moral kazanacaksın, kaybın olmadan ilerleyeceksin.
Ama sahaya bakıyorsun, yoooo, hiç de öyle bir görüntü yok.
Arkadaşlar son derece rahat.
Sanki iftarda çok kaçırıp, "biraz yürüyelim de şişliğimiz insin" der gibi ter atmaya çıkmışlar.
Allah bize peygamber sabrı vermiş gerçekten.
Yoksa bu acemi mangası tahammül edilecek gibi değil.
Bırakın ekranı, bahçeye çıkıp yerde çimen görmek istemiyorum, o kadar futboldan soğudum.
Böyle böyle;
Miniminnacık, küçücük heyecanları kocaman mutluluklara çevirmeyi öğretti bu takım bize.
Zira;
7. dakikada Mert'in pasında Namık'ın gelişine vuruşu ağlarla buluşunca payımıza düşen, içinde bir parça da hüzün saklayan çılgınlar gibi sevinçti, ne tuhaf değil mi?
Aynı his, İstanbulspor penaltı atışını kaçırdığında da zuhur etti nitekim.
Ama bize biçilen bir çile var ki, bitmek bilmiyor.
Asla o uğursuz kader peşimizi bırakmıyor.
Sindirme bitti, süründürme safhası da tamam, öldürme aşamasındayız muhtemelen.
Sezonlarca süren, bir amacı olmayan ağlak diziler gibiyiz.
KARANLIKTA KALDIK
Devrenin 1-1 bitmesi, ikinci yarıda, her şeye rağmen skoru lehimize çeviririz düşüncesi, bir tutam iyi niyetten başka hiçbir şey değildi.
İstanbulspor'un Ethemi ile bulduğu ikinci golden sonra ruhumuzun da elektrikleri kesildi.
Tam tünelin ucunda bir ışık mı var derken;
Hakem Burak Pakkan, tam bir cellat gibi, son dakikalarda yeşeren ufacık umudumuzu da katletti.
İstanbulspor'un lehine çaldığı penaltının katmerlisi Pedro'ya yapılırken, penaltıyı es geçti.
Kırmızı kartları nereye savuracağını şaşıran Pakkan, adeta elleriyle Bursaspor'u lime lime doğrayıp kusursuz bir cinayet işledi.
Bir Bursasporlu olarak seni asla affetmeyeceğim, dilerim ki bugünkü yönetimini Allah sana ömür boyu unutturmasın.
BOYNUNUZUN BORCU
Evet Bursaspor yönetimi;
Gördüğünüz gibi ince ince kıyıyorlar bizi.
Canımızı yakmaktan zerre hicap duymadan, bize yaptıkları bu "öteki" muamelesine vereceğiniz yanıt ve yapacağınız hamleler, bundan sonraki maçların bekası için elzemdir.
Bu hakkaniyetsiz muameleyi bize reva görenlere karşı Bursaspor'un hakkını sadece savunmak değil, söke söke almak boynunuzun borcudur.
Nitekim;
Yine kaldık karanlıkta...
Hakemin cinayeti bir yanda;
Hiçbir teknik ve taktiğin işlemediği, kaleden ileri uca kadar fiyasko bir takım diğer yanda...
Özeleştiri yapacak olursak,
O kadar umutsuz vaka bir takım ki, benim bile ısrarla diri tuttuğum inancımı heder etti.
Allah sonumuzu hayırlara çıkarsın...
Gerçi bu art niyetli ortamda çatır çatır top oynasak da kelle koparma harekatını nasıl bertaraf ederiz orasını bilmiyorum...
Kısacası Bursaspor sevdam ölene kadar baki ama futbol denen spor organizasyonundan etimle, kemiğimle, ruhumla nefret ettim...
İçim çok yanıyor...
