Transfer hataları, kenarda bir futbol aklının olmayışı, hoca değişiklikleri, ‘Yeşil Beyazlı’ formanın değerini bir türlü kavrayamamış futbolcuları...
Yanlışlar silsilesi peşi sıra gelmiş, haliyle de bu rezalet günlere gelinmiş...
Demek istediğimiz o dur ki; travma yaşamış bir takımdı Bursaspor...
Şanlı mazisinden utanır hale gelmişti. Süper Lig iddiası, hocası, hatta sevenlerinin bir kısmını yitirdikten sonra coşkusunu, inancını, isteğinin kaybetmesinden doğal bir şey olabilir miydi?
Kendine gelmesi için bir ihtimal vardı; o da camiayı tatmin edecek, taraftara güven verecek Ümraniye maçına yetiştirilecek yeni hoca…
“Burası Bursaspor’du” ama yetiştiremiyordu yönetim hocayı işte!
Jargon diliyle ‘Alavere dalavere bizim Ali nöbete’ derler ya; işte aynen öyle Erzurum maçında olduğu gibi Aköz Hoca’ya emanetti takım dünde Ümraniye’de...
O da takımın üst başı ile oynamadan Capan-Zalazar değişikliği dışında Manisa maçı on birini sürmüştü sahaya.
Anlayacağınız hocamız emanetçi de olsa yeniydi ama Timsah eskiydi!
Yılların dostu güzel kardeşim ne yapsın; 3 günde şapkadan tavşan çıkaracak durumda değildi ki! Sistemde taktikte riske girip oyuncu tercihleriyle beklenen şoku ve dirilişi nasıl yaratabilirdi ki?
Bitmemişti Bursaspor’un kötü talihi… İstanbul’daki maçta da arttı eksilmedi!
Taha daha oyunun başında penaltı yaptırıp işin içine etti. Ev sahibi takım ikinci yarıda 3 gol daha bulup Timsah’ın fişini çekti. İsmail Yüksek’in şeref sayısı teselliden öteye geçmedi...
Ali Aköz’ün oyuncu değişiklikleri de fayda etmedi edemezdi de..
Çünkü kulübedekilerin hepsini ve de sahadakilerin tamamını değiştirse Bursaspor’un acı akıbeti değişmezdi...
Yeri gelmişken Ümraniye’nin de hakkını verelim. İstanbul temsilcisi Camarra, Bammau, Kehinde, Del Valle, sakat Napoleoni gibi oyuncularıyla tepeden tırnağa hücum takımıydı. Hatta oynamayan sol beki Vrsajevic bile forvetti...
Peki Bursaspor nasıldı?
Dilim varmıyor dillendirmeye onu da tabelaya bakın siz söyleyin...
