Kaderin kederine yenik düşen, kalbine yenilen çok özel bir insanı, bir başkanı...
Bugün başkansız ilk gün...
Alacağın olsun kader!
Giderken bıraktığı o kadar güzel şeyler var ki...
İnanıyorum ki; gittiği adres, onun bu kente yaşattığı güzelliklerin içinde karşılayacaktır.
İbrahim Yazıcı, sportif ve siyasetçi kimliğinin dışında…
İş dünyasının ve de sosyal yaşamın saygın popüler kişiliklerinden biriydi.
Ve ne yazık ki; yaşamında ‘saygısızlıkla’ sadece futbolda yüzleşti!
Katlandıysa Bursaspor içindir!
Bir mihenk taşı gibi, her kesimden nefret okları üzerine yağarken…
Betona çakılı temel çivisi gibi görev bilinci, kulüp sevgisi ile sapasağlam dik durdu.
Ta ki; ‘YÜCE YARADANIN’ karşı durulamaz gücü onu söküp alana kadar...
‘Benim kıymetimi ben öldükten sonra anlayacaklar’ diyen birini duydunuz mu hiç?
Kırgındı, üzgündü yılgındı…
O beğenmedikleri başkan ve yönetimi tarihi bir ‘şampiyonluğa’ imza attılar ama…
Yine de yaranamadılar!
Bu tarihi başarıya, ‘Hoca ile futbolcuların eseri’ diye burun kıvırdılar.
Mantık olarak haklılar.
Şampiyonluklar sadece ve sadece futbolcuların emeğinin, terinin eserdir.
Golleri onlar atar, onlar yer.
Ancak unutulmamalı ki, o futbolcuları bir araya getiren, başlarına hoca koyan da başkandır.
Birilerine hep ters geldi.
Çünkü bilinen başkanlar gibi başkan değildi!
Ne masaya yumruk vuruyor, ne rakiplere taş atıyor, ne de birilerine aba altından sopa gösteriyordu..
Hırçınlık, sansasyon, atmasyon, provakasyon gibi hasletler onda yoktu.
Taraftar hayal de olsa ‘bomba transfer’ müjdesiyle ‘Coştur bizi başkan’ diyordu ama…
Onun lugatında ‘popülizm’ yazmadığı için buna yanaşmıyordu.
Onu dün sonsuzluğa uğurlarken çevreye ve çehrelere şöyle bir baktım.
Gözyaşları sel olmuş akıyordu.
Onlar yürekten, içten ve de gerçekten ağlıyorlardı.
Ne mutlu ona ki; yaşarken anlatamadıklarını ‘ölümüyle’ hissettirebildi herkese.
(X)-Bu yazı 8 Mayıs 2013’te kaleme alınmıştır.
