Ülkemizin kurtuluşu ve kuruluşundan bugüne kadar hepimizin umudu gençlik oldu. Elbette ki Türk gençliği Mustafa Kemal Atatürk’ün yüklediği sorumluluk gereği, görevini her zaman layığı ile yapmaktadır.
Çok önemsediğimiz ve umut ettiğimiz gençliğin, bugün geldiği durumu irdeleyelim istiyorum.
Genç nüfusun sorunlarına bir göz atalım.
Gelişmiş ülkelerde, gençliğin sorunları en az düzeyde olmakta ve tartışılmaktadır.
Ne İşsizlik, ne eğitim, ne sağlık, ne gelecek kaygısı, gelişmiş ülkelerde gençliğin önünde sorun yaratmamaktadır.
Ülkemizde ise,
21 Milyondan fazla çalışabilir durumda olan genç var.
Bin bir zorlukla üniversiteden mezun olan gençlerin çoğu işsiz kalıyor.
4 işsizden biri üniversite mezunu…
Çöp toplayarak geçinmek zorunda bırakılan öğretmenlerimiz var.
Bu öğretmenlerimiz, bize ne kadar ders olur!
Gençler arasında, güvenceli bir iş ve gelecek kaygısı son derece yüksek.
Sabit geliri olmadığı için evlenemeyen milyonlarca gencin yaşadığı gelecek kaygısını kim giderecek?
Bu ülkenin beyni olacak gençler yurt dışında kendilerine gelecek arıyor.
Bunun sorumlusu kim?
Köydeki gençlik ne aradı, ne buldu?
Köydeki gençlerin çoğu iş umuduyla şehirlere göç etti.
Kentteki gençlik ise iş bulamadığı için kıraathanelerde zaman öldürüyor.
Bunların üzerine hesapta olmayan “Pandemi”, gençlerin üzerine bir kara bulut gibi çöktü.
Türk gençliği, bu zor şartlar altında yaşam mücadelesi verirken, Ülke yöneticilerinin bu duruma çözüm bulacağını ümit ediyor.
Peki ülke yöneticileri ve toplum olarak gençlerin bu sorunlarına karşı sorumluluklarımızı yerine getirebiliyor muyuz?
Biliyorum, kimse sorumluluk almayacak.
Onların çaresizliğini ve zor durumlarını medyadan izleyip üzülmeye devam edeceğiz.
Ertesi gün bildiğimizi yapacağız.
Her şeye rağmen, Onlar inanmak, güvenmek istiyor.
Cumhuriyetimizin 97., meclisimizin kuruluşunun 100. yıl dönümünde, daha başı dik, daha onurlu bir şekilde yaşamak isteyen gençlik çok şey mi istiyor.
Bizim umudumuz olan gençlik, şu soruyu sorsa ne cevap verebiliriz,
Gençliğin umudu kim?
