Zaman geçiyor. Dünya kimseye kalmıyor, Sultan Süleyman’a da, deyim yerindeyse… 2022 kimseye kalmadı. Ya da kimse 2022’de kalamadı. Yoksa kaldı mı?
Yaşadıklarımızın izleri silinmiyor elbet. Oğlu şehit olan anne, baba, ya da eş, çocuk, kardeş… Nasıl bıraksınlar 2022’yi geride? Nasıl gülsünler öyle derinden? En fazla gülümseyecekler adet yerini bulsun diye. Belki bulutlar gider diye ümit ederek, şarkının demesi.. Ama ya içlerinde kanayan yara?
Sevinç çığlıkları atıyor birileri diğer taraf kaybedince. Orada insanlar ölünce, yuvasından sürülünce. Ocak ayına giriyoruz. Adını evlerde yanan, ısınılan, yemek pişirilen ocaktan almış. Ya oradaki ocağa düşen ateş? Evi yuva yapan ocağı söndüren ateş?
Bir önceki yıl korona vardı ağırlıklı olarak. Korona sayesinde kendimi buldum diyenler vardı ekranlarda. Güzel elbet kendini aramak, yüzleşmek, sorgulamak. Ama neden bir kahraman çıkarıyorsun içinden, bas bas bağırıyorsun? Sana hadi kendini bulduran bu dönem, nicelerine sevdiklerini kaybettirmedi mi? Nasıl bir duyarsızlık bu?
Nasıl kılıf ararsın çocuk tecavüzüne? Sen de çocuk değil miydin? Anana, bacına, eşine, kızına küfredilince şarlayan da sensin. Nasıl hak görürsün onlara el kaldırmayı?
Bazıları evine ekmek götürmekte zorlanırken, nasıl gevrek gevrek krizi fırsata çevirmekten bahsedersin?
İnsana karşı umutsuzluğun ve hayal kırıklığının izleriyle giriyoruz yeni yıla. Ama inatla açan papatyaların umuduyla olsun, bir tohumdan yeşeren buğdayın inancıyla.
Yeni yıl mutlu olsun.
Sevgiyle kalın.
