Hava bir sıcak bir soğuk, ağaçlar çiçek açtı, bahar zorlaya zorlaya geliyor veya bana öyle geliyor...
Yine bir grip salgını, kiminle görüşsem hasta...
İçimde o bahar coşkusu, yaşama heyecanı hatta yaz hayallerim yok...
Deprem bütün heyecanımı aldı gitti...
Çadırda, konteynerde hayata tutunmaya çalışan depremzedeleri düşündükçe içim burkuluyor...
Ne yediğimden, ne izlediğimden tat almıyorum...
Çatlak ayağım sızlıyor ama, yüreğim de çok acıyor...
Sel sonrası çocuklar geliyor ekranlara, kendime acıyacak halde değilim...
Varsa yoksa depemzedeler ve çocuklar...
Gerçi buradaki bir çok çocuğun da ayağı çıplak, çöpten üşüyerek kağıt, plastik topluyorlar ama hiç değilse enkaz altında kalmadılar...
Kolay değil, önce deprem, soğuk, açlık, korku üzerine fırtına, sel...
Düşündükçe içim titriyor...
Aklım duruyor, beynim uyuşuyor...
Küçücük yaşta evini, yakınlarını, okulunu, annesini, babasını, arkadaşlarını kaybettiler...
Bir çok aile terk etti gitti, başka yaşamlar kurup, başka hayatlar yaşamak için...
Ya onlar?
Sokakta, yarın başlarına geleceğini bilmeden, savrulup gidiyorlar, çıplak ayaklarıyla, gülen yüzleri ve pırıl pırıl gözleriyle oradalar...
Elimi uzatsam tutacağım sanki...
Ekranda, odanın içinde sanki o enerjiisi...
Yine unutuldu...
Deprem de, acıları da ne çabuk küllendi...
Herkes bir anda panik havasına büründü, bina için testler, güçlendirmeler düşünüldü, hemen yine unutuldu...
Vazgeçildi...
Pandemi, depremler, sel felaketi...
Şimdi bir de seçim yaklaştı, bakalım daha neler olacak...
Kısır çekişmeler, kavgalar, haklı, haksız iddialar...
Kafamda deli sorular...
Ne diyeyim...
Bitsin artık bu felaketler, mutsuzluklar, umutsuzluklar...
Huzurlu, mutlu günler dileğiyle...
