İlk düdükle birlikte Timsah Arena’nın taraftarlarca adeta küfür sağanağına tutulması eşine benzerine az rastlanır ibretlik bir olaydı. Aynı kentin iki takımının maçında tribünlerin karşılıklı kötü tezahüratını hayretle, utanç duyarak izlemek de varmış kaderde.
Bu çirkinliği bu yüz kızartıcı tabloyu önce kimin ya da kimlerin başlattığı ya da nasıl başladığı bizim konumuz değil ama yaşamının büyük bir bölümünü bir elinde mikrofon diğerinde kalem stat stat gezerek geçiren biri olarak uzun yıllardır böyle bir esef dolu manzaraya tanık olmadım.
Balıkesir-Bandırma, Karşıyaka-Göztepe arasındaki husumet bile Bursa’da yaşanların yanında hiç kalır...
Kardeş olarak bildiğimiz bir konuk takımın ev sahibi kentine ve de onu temsil eden kulübü aleyhine küfür korosu ile tempo tutması hele hele yıldızının barışmadığı bir İstanbul kulübüne övgüler yağdırması akıl tutulması demektir.
Bursa’da doğmuş ve büyümüş, 70’li yılların başında İnegöl İdmanyurdu kulübünün forması ile top koşturmuş biri olarak utandım, yüzüm kızardı, hicap duydum...
Kaldı ki; aktif televizyon yöneticiliği dönemimde 1995-96 sezonu sonunda ilk kez 2. Lig’e yükselen İnegölspor’un şampiyonluk gecesini yönetim, teknik kadro ve futbolcuların katılımıyla 3 saat boyunca organize edip ekranlardan canlı yayınla sunmuş biri olarak üzüntüm daha da katmerlendi...
Küfrederek, PET şişe fırlatarak, meşale yakarak rakip oyuncuların moralini bozup maç kazanmanın hâlâ en geçerli yol olduğuna inanan azımsanmayacak bir taraftar kitlesi var maalesef ülkemizde.
Maçlardaki koro halinde küfür etme ve sahaya PET şişe fırlatma performanslarıyla da takımlarının sık sık PFDK’ye (Profesyonel Futbol Disiplin Kurulu) sevk edilip para ceza almasına neden olurlar.
Yöneticilerin ve medyanın taraftarlara biçtiği “12. adam” rolü de taşkınlıkları tetikliyor. Taraftarlar “12. adam” misyonunun gereğini “hakkıyla” yerine getirebilmek için her türlü çirkinliği pervasızca sergileyebiliyorlar!
Sorumluların yıllardır papağan gibi tekrarladıkları ‘futbolu çirkinlikten kurtarıp güzelleştireceğiz’ söylemlerini hatırladıkça gülsem mi ağlasam mı bilemiyorum...
