Suskun, pısırık, kayıplarla dolu haftalardan sonra biraz volüm yükselten Bursaspor’un belki de en zorlu maçıydı Kocaeli karşılaşması... Ya sesini duyuracak ya da artık tamamen susacaktı.
Büyük takımlar, büyük sporcular gibidir. Emekli değilse tehlikelidir! Gücünün sınırlarını zorlayarak hedefine ulaşan bir sporcu gibi adeta “çığlık” attı kadim kulüp.
Kazandı.
Hem özgüvenini hem de ona gönül verenlerin saygısını kazandı en azından.
Az mı?
Karşılaşma sonrası yazılan-çizilen-söylenenlere ve de bana gelen iletilere bakılırsa ‘tabela sevindirici ama oyun tatmin edici değil’ yolundaki görüşler ağırlıklı...
Böyle bir maçın taktiği, sistemi, futbolcu istatistiği, koşu mesafesi…
Topla oynama yüzdesi gibi futbolun üvertür ayrıntılarının kritiği olmaz.
Bu tür oyunlarda futbolun estetiğinden çok matematiğine bakmak daha akılcı olur.
Son haftanın ardından Balıkesir’in matematiksel olarak düştüğü gerçeğinden yola çıkarak ligde oluşan tabloya göz attığımızda, Bursaspor ile birlikte Bolu, Altınordu, Menemen, Denizli ve Kocaeli arasında kümede kalma adına kıyasıyla bir yarışın yaşanacağı çok açık ve net... Bu grubun içine yukarıdan aşağı inip araya sıkışacak bir takım olacağını düşünmüyorum.
Düşme potasında yer alan 6 takım içinde son 5 maçını 4 galibiyet bir beraberlikle kapatarak istikrarlı bir çizgide yürüyen Altınordu’yu bir kenara koyarsak, diğerlerinin titrek bir grafik çizdiğini görüyoruz.
Sonuçta bu altı takımından üçü bir alt lige inerken, kalan üçlü ise kümede kalmanın getirisiyle bayram edecek.
Bursaspor’un önündeki 7 maçlık yol haritasına bakılırsa; dokuz günlük süreçte ikisi evinde olmak üzere oynayacağı üç tane ateşten 90 dakika görüyoruz. İstanbulspor ve Gençlerbirliği’nin puan açısından Timsah’a göre tuzlarının daha kuru olduğunu görüyoruz. Deplasmanda 5 gol atıp hemen ardından evinde 4’lük olan Denizli’nin Horozu ise sağı-solu belli olmayan bir rakip...
Adım gibi eminim; şu an Yeşil Beyaz sevdalılarının zihinlerini bu soru kemiriyor:
‘Bundan sonra ne olur?’
Artık tahmin yok; ‘her şey olur!..’
