Ailemden birini kaybettim.
Yüreğim çok yandı, kedim Leo'ya aktı gözyaşlarım...
Yıllardır paylaştığımız ev şimdi bomboş.
Oynadığı, uyuduğu, kırıp dökecek diye korktuğum herşey boş geliyor artık...
Nasıl bir acıymış?
Tarifi yok bu acının...
Dili yok, laf etmez, istediğini zorla da olsa gider alırdı...
Alamadığı şeyler için küser, o nazlı tüylerini sevmekten mahrum bırakırdı...
Cezamız buydu ki, arada yediğimiz tırnak ve dişlerin izi bile yok...
Yavrumun ölümü çok üzdü ama, etrafın halime gülmesi hatta kızması daha çok üzdü.
"Alt tarafı bir kedi" değil...
Bir can, bir nefes gitti.
Üzüntümü paylaşmaktan çekinir oldum.
Sokaktaki sessiz canlara içim parçalanır her zaman.
İçim içimi yer, gözlerim yaş dolar ezilenleri görünce.
Şimdi, kucağımdaki gitti.
Çok uğraştım ama, gitti işte.
Eve her geldiğimde beni karşılar sarılırdı adeta...
Beni sadece dinler gözlerini kırpar beni anladığını ifade ederdi sanki...
Sessizdi sakindi yine sessizce veda etti...
Nurlar içinde yat meleğim...
Son anda öldüğüne inanmadım, inanamadım üşümesin diye üstünü örttüm...
Armila veterinerlik Ersin abisine götürdüm ama artık meleğim uyumuştu...
