Karşılaşma öncesi bakıldığında Erzurumspor’un puan açısından tuzu kuruydu, ancak Bursaspor gerçeğinde ise 3 puana hava su ekmek kadar ihtiyacı olduğu da görülüyordu.
Anlayacağınız gibi dün geceki karşılaşma ‘kasabın mal, koyunun can derdinde’ olduğu bir oyundu.
Lider Ümraniye’nin kaybetmesiyle ligin asma katında oturan Dadaş’ın iştahı kabarmış olmalı ki müthiş bir hırsla atıldı maça. Ama bu çok sürmedi, tribünlerin de ateşlemesiyle Bursaspor oyunu dengelemekle kalmadı ipleri de eline aldı.
Aldı almasına da bir an önce skora gideyim diye çabuk/hızlı oynamak ile telaşlı oynamak farklı şey. Nitekim çok pas hatası yaptı Yeşil Beyazlılar ayaklar. Topu kaybedenin yeniden geri almak için canı çıktı.
Dedik ya Bursaspor’un kazanma mecburiyeti vardı dün gece... Ancak; ‘yine ya kaybedersem’ endişesiyle korkunun ayak seslerini duya duya futbol oynamanın zorluğunu iyi bilirim.
İşte o pas hatalarının nedeni de buydu.
Sonuçta Bursaspor ağırlıklı oynanan bir maç oldu. Öbür tarafa çok gidildi, boş dönüldü... Kaçmaması gereken pozisyonlar kaçtı.
Tamer Tuna’nın öğrencileri oyuncular kazanmak istemedi mi, tam tersine o kadar çok istedik ki... Bu sezon böylesine 3 puanı gönülden yürekten arzulayan bir Bursaspor hiç seyretmemiştim.
Ancak istemekle olmuyor bu işler yarım sıfırda olsa kazanacak kadar oynayacaksın. Maça gelelim…
“İlk devresini özetle” deseler iki kelime yeterdi:
“Eh işte”!
İkinci yarı; ne siz sorun ne biz söyleyelim…
Son düdük çaldığında manzara ortaya çıktı:
“Vah vah Bursaspor”!
Tribünler de ayağını sahaya göre uzattı… Bir devre izledi, ikinci yarı da sahaya inip adeta takıma omuzladı... Bitime doğru ise takıma değil, yönetime ve talihine kızıp haklı olarak protestoya başladı.
Evet…
Dün gece 20.45 itibarıyla son düdük çaldığında hiç olmadığı kadar karanlıktı Timsah Arena...
Şimdi yaşamak için nasıl çıkılacak bu zifiri karanlıktan aydınlığa?
