‘Taş gibi bir takım kuracağız, taraftarımızı başı önde dolaştırmayacağız...’ Ardından transfer döneminde 17 yeni futbolcunun takıma katılması, başkan ve eş başkanın medyada yer alan ‘Timsah artık yürümeyecek uçacak’ mealindeki vaatleri ile umutlar yeşermiş hatta filizlenmişti...
Ne ilginçtir ki; ‘Artık yükselişe geçecek’ derken, daha yolun ortasında gövde üstüne iniş yapan Bursaspor uçağı kanatları üstünde oturdu piste!
Sezon başında ‘füze’ olacağından herkes emindi... Haftalar geçtikçe ‘zeplin’ gibi ağır ve hantal olmasından korkuldu... Herkes ‘çift motorlu pırpıra’da razıydı; yeter ki uçsun...
Olmadı.
Tam bir mühendislik hatası çıktı takım!
Haftalardır ‘İyi oynuyoruz ama kazanamıyoruz’ masalı ile uyutularak…
Her kayıp sonrası hakeme, zemine, hava şartlarının kötülüğü gibi mazeretlerin arkasına sığınılarak...
‘O hoca olmadı, bu hoca uymadı’ diyerek kusuru teknik adamlara bağlayarak...
Gelinen noktada paraşütsüz dibe süzülen Bursaspor'dan söz ediyoruz...
Evet; Bursaspor bu değil böyle olamaz ve ‘asla böyle kalamaz.’
Mesela; giden hocalardan birinin habercilerle saha kenarında yaptığı sohbette nler dediğini hatırlıyorum da...
‘Oyuncularım kahvaltıda, mangalda, idmanda, toplantıda çok keyifliler...’
Ardından da ekliyordu:
‘Kazandıkları zaman nasıl tutacağız onları ben de bilmiyorum!’
Şaka bir yana; kimi neresinden tutacağını ben de bilemiyorum ama…
İpin ucu kaçmadan birilerinin işi sıkı tutmak zorunda olduğunu iyi biliyorum.
Ortaya çıkan depresyon yüklü tablonun sebebini bulacak, neşteri vuracaksınız...
Çaresini bulamıyorsanız Özlüce’deki kulüp binasında oturduğunuz koltuklarından kalkacaksınız...
Bazılarının bedenine kıyafet bulabilmek için Bursaspor formasını tercih etmesi…
Bazılarının da buna müsaade etmesi arasındaki ortaklığın bedelidir bunlar.
Bugün itibarıyla ortaya çıkan manzaraya bakarak İbrahim Tatlıses’in hüzün yüklü o meşhur şarkısını hatırlayarak noktalayayım:
‘O eski halimden eser yok şimdi…Istırap içinde yorgunum şimdi…Tutun kollarımdan düşerim şimdi…Yalnızım dostlarım yalnızım yalnız…’
