Bayram denince çocuklar geliyor aklıma.
Çocukların en büyük sevdası futbolsa, futbolun temsil gücünde özne çocuklar olmalı.
Çocuklarımızın başındaki elmaya nişan alıp, onları kalbinden vuranlar değil.
Sözümüz sırtını kabalığa, çirkinliğe ve şiddete dayayanlara!
Futbolcuları bitirimlik müzayedesinde açık artırmaya çıkaranlara!
Para, popülerlik onlarda kalabilir.
Ama çocuklardan çaldıkları ömürleri annelerine geri versinler.
O parlak ışıklı odalardan duyulmuyor olabilir ama analar haykırıyor.
" Futbol çocukların bayramıdır.’
O yüzden ne zaman bayram gelse çocukların kaybolan sevinçlerini hatırlarım.
Futbolun yok edilen asaletini.
Çocukluğumuzun para geçmeyen güzelliklerini şimdiki çocuklara gösteremediğimiz için hüzünlenirim.
Ve bayram günlerinde de olsa geçmişin o yürekli insanlarından bahsetmeyi boynumun borcu sayarım.
Bilirim ki onlar her bayram çocukları ziyaret eder zarafet sergisinde.
Murat Gülez, Orhan Özselek, Ersel Altıparmak, Mesut Şen, Nejat Biyediç ve diğerleri...
Tribünlerdeki binlerce insana iki el hareketi ile‘Bir baba hindi’ çektiren Amigo Yaşar ile Fiko...
50 yaşın altındakilerin hatırlayamayacağı boynundan Yeşil Beyaz atkıyı eksik etmeyen taksici HızlıgitmezTahir ve de diğer Bursaspor sevdalıları...
İnsanların bayram dedikleri tatilden ibaret!
Şimdilerde şekerler eski şeker değil çiçekler eski çiçek değil.
Çocuklar da eski çocuklar değil.
Geçmişi şekillendiremeyiz geleceğe bakmalıyız.
Çirkinliğin her sözü can buluyor da insanlık para ve çıkar uğruna can veriyorsa...
Ve her bayramda bir düğme daha eksiliyorsa saygının ceketinden...
Yazdıklarımızın bir hükmü olur mu?
"Vicdan azabının yerini kötülüğün gazabı aldı" desek.
Ama gelecek kötü bakıyor bizlere!
O yüzden şimdiki zamanın içinde demode kaldığım için, geçmişin patikasında yürümeyi seçiyorum bu bayramda da!
