Mücadele eden ve öznesi galibiyet olan bir takım gerçeğini bu sezon ikinci kez sergiledi Yeşil Beyaz formalı çocuklar…
Geçtiğimiz pazar günü ikinci yarıda yürekli ve ritmik bir Timsah vardı ve kazanmayı da futbol olarak hak etti ve de son 5 yılda gülerek dönmeyibir türlü beceremediği Ankara’dan hayati bir 3 puanı kucaklayarak Bursa’ya ayakbastı…
Ne var ki; istatistiklerin pozisyon zenginliğini öne çıkarmasıyla, rakibin üç kez bindirmesiyle yenilen 2 golün savunmadaki çaresizliği ele vermesi garip bir çelişkidir!
Bu demektir ki; Bursaspor’un en tehlikeli rakibi defansıdır!
Her hafta savunmasında bir top geçecek kadar delik açıp rakibe gol attırmak bu zafiyetin en belirgin özelliğidir. Galibiyet ile biten maçların sonunda takım arkadaşlarının kaleci Çağlar’ı kutlamaya koşması da bunun belgesidir.
Yeşil Beyazlı geri dörtlü takımın en sağlam bloğu iken en zaaflı yeri oldu. Her hafta değişen göbekteki iki stoper ve de iki kenara monte edilenyeni transfer beklerin uyum sorunu bir an çözülmezse baş ağrıtır.
Özetle; Bursaspor savunmasının ‘çürük elma’gerçeğinden sıyrılması mecburi hizmetidir! Kazanmanın büyüsü sadece sonuçlarda aranmıyor ve sorgulanmayı da gerektiriyorsa eğer…
Karşısında içi çürümüş bir rakip de olsa kazanmanın koşullarını koşmanın ve inanmanın belirlediği Ankara’daki galibiyet Bursaspor’da bir zafiyeti daha ortaya çıkardı.
Yine gürüldüki bu takım tahrip olmadan tahrikolmuyor!
Çünkü ilk yarıdaki takımın kazanmak adına hiçbir eylemi yoktu.
Ne zaman ki Shehu oksijen hamallığına soyundu,Özer Hurmacı eski günlerini hatırlayıp oyuna ağırlığını koydu, Recep Aydın kedi olalı bir fare tuttu, işte o zaman 3 puan heybeye konuldu.
Sorumluluk paylaşılınca, takım ruhu ortaya çıkıyor da…
İyi güzel de; bunu göstermek için, bir şeyleri kaybetmek mi gerekiyor?
Futbolda tabelaya bakarak oynamak, duruma göre fren yapmak ya da gazlamak tehlikelidir.
Tamam; işin sonunda aracı sağ salim peronasokabilirsiniz de, ama takla da atabilirsiniz!
