Avurtlar çöktü, dişler döküldü!
Asık yüzlerden günlerce içten içe kahır gözyaşları süzüldü.
Şükürler olsun; çekilen onca ıstıraba, yaşanan eziyete değdi, sonunda Bursasporumun insanı güldü.
Akhisar galibiyetiyle envantere yazılan bu 3 puan geleceğe daha da umutlu bakmamızı sağladı.
Bir süredir kurumaya yüz tutan Vakıfköy tesislerinin yeniden yeşermeye başlamasını görmek yarınlar adına umut veren bir işaret fişeği gibi…
Bu sezon define sandığından çıkan iki isim Emirhan Aydoğan ile Sedat Dursun…
Sorumluluk alan ve koroda soloya çıkmaya yönelik duruşları var.
Bursaspor’da futbol oynamanın özelliklerinden biridir.
Dikine oynamak ve topun ayağa yapışması/yakışması…
Batalla’nın unutulmazlığının sırrı da budur.
Bu takımda Delarge, Kembo, Badu, Agu, Badu ve niceleri gibi demode adamların…
Kaybettirdiklerini kazanmak için Bursaspor’da gençlere gözü gibi bakılmalıdır. Yabancı bataklığını kurutmanın başka yolu yok!O yüzden gençliğin ‘çaresizliğin modası’ olmadığını gösterecek yürekli adamlara ihtiyaç var.
Yalçın Koşukavak’ın iki haftalık lig sürecinde mecburiyetten de olsa herkes gençlik ateşini körükleme hevesinde bir teknik adam olduğu izlenimi edindim.
Yüzlerinde henüz sakal bitmemiş gençlere forma verme cesareti göstermesi alkışa/övgüye/saygıya değer.
Ayrıca ülke futbolunun gelişmesi için öncelikle bu gençlerin kültürünün beslenmesi gerekiyor.
Yıllardır genç oyuncusuna küfür etmeyi büyüklük sayanlara hizmet eden bir sistem vardı. Kendilerine edilmedikçe onların ettikleri küfürler asla sayılmaz!
Eğitimlerine bakın; her şeyi anlarsınız!
Maçtan önce ellerini havaya açıp dua ederler.
Maçta elle attıkları golden ya da yalandan düşüp penaltı bekledikten sonra da…
Çocuklarının veya en kutsallarının üzerine yemin ederler!
Düşünüyorum da; yabancıların istilasına uğramış gençler ülkesinde, gelecek nasıl gelecek?
Bursaspor’da belki bir kıvılcım gibi ama bu ışık var.
Şimdi ‘Gençlik ateşini körükleyerek alev topuna’ döndürmenin zamanı…
