Son bir kez tüm güçleriyle sahada olmaları gerekir.
İşte o gün davulların bütün gücüyle çaldığı mutluluğun aynası…
Milyonların oluşturduğu düğün-dernek alayıdır.
Ve mayıs ayı aynı zamanda hüzünlerin ayıdır.
Düşenlerin ayıdır!
Düşmemek için tüm güçlerini sahaya yansıtabilen takımların ayıdır.
Dünkü Erzurum maçı Bursaspor açısından böyle bir karşılaşmaydı.
Ya düğün ya hüzün!
Dertleri başından aşkın ve puan cetvelindeki vaziyetleri nedeniyle hayli şaşkın iki takım…
‘Batsın bu dünya’ diye arabesk mırıldanarak Kazım Karabekir Stadı’nda kapışıyordu.
Hem Dadaş’da, hem Timsah’ta morale/ puana/umuda ihtiyaç had safhadaydı.
Yani; öyle bir 90 dakika ki…
Kızıl ateş gibi kızgın ve kor.
Puan almak hakikaten zor!
Cüneyt Çakır ilk düdüğü çaldığında Yeşil Beyazlı futbolcular…
Düğümden düğün çıkarmak topa hücum ettiler.
Bursaspor bu iştahla bugün Erzurum’dan gülerek döner diye düşündük ama…
Yanılmışız! Çünkü tempo 20 dakika sürdü…
Timsah o bildiğimiz silik/bitik/silik/ruhsuz eski futboluna döndü.
8 dakika içinde ev sahibinden gelen golleri tabelada görünce…
En sonunda doğuda ‘Velleddalin Amin’olduk diye düşündük!
Erzurum’daki 1000 dolayındaki tribün neferi ile ekran başındaki…
Yeşil Beyaz sevdalısı binlerce yüreğin bu sezon kaçıncı kahroluşu bu?
Bu kaçıncı rezalet?
Bu kaçıncı hezimet?
Gireni çıkanıyla sahadaki 14 Yeşil Beyaz formalıya bakıyorsunuz.
Hepsi birer hayalet…
Pozisyonlar aperatif…
Savunma depresif…
Orta alan enkaz…
Hücumlar salına salına…
Ne bir sistem ne bir yaratıcılık…
Malum hikaye…
Sezar yetiştirip büyüttüğü manevi oğlu tarafından sırtından hançerlenince…
Hani ‘Sen de mi Brütüs’ şaşkınlığı ile ‘Öl o zaman Sezar’ diye son nefesini vermiş ya…
İşte dün de koca bir kentin 56 yıllık evladı gözüyle baktığı Bursaspor…
Sevenlerine ‘Ben öldüm buyrun cenaze namazıma’ diye seslendi ya…
Gel de kahrolma!
