Bir takım düşünün ki; evinde oynadığı son 4 karşılaşmada taraftarı hiç gülememiş.
Hal böyleyken dünkü Rize müsabakası öncesi o takıma tribünlerin gösterdiği…
Muhteşem destek bana Abdullah Yüce’nin hüzzam şarkısını hatırlattı:
‘Bu ne sevgi ah, bu ne ıstırap!’
Böylesine muazzam bir atmosferde başlayan oyunun henüz ilk çeyreği dolmadan…
Konuk takımın golü gelince seyirci şaşırdı ama bozulmadı.
Aatıf’ın golü sonrası eğer tribünler hırçın, tahammülsüz ve hoşgörüsüz olsaydı, işin rengi değişirdi.
Geriye düşmenin mahcubiyet duygusu ters tepki yapmış olsa gerek…
Bursaspor derlendi, toplandı, hırslandı ama Yusuf Erdoğan resmen sapıttı/saçmaladı!
Neymiş?
Beyimiz tribünlerin tepkisine içerlemiş!
Eldivenleri fırlattı, o kutsal formayı çıkarıp atmaya kalktı.
Yetmedi; başta kaptan Ertuğrul olmak üzere takım arkadaşlarına horozlandı!
Kardeşim onca yıl top koşturmuşsun ama hala öğrenememişsin!
Seyirci maça çıkarken seni alkışladı mı?
Hem alkışladı hem de bağrına bastı…
Futbol işte böyle bir oyun.
Kazanırsan bal börek…
Kaybedersen ayna tarak!
İkinci yarı tek golün üstüne 2.80 uzanmak isteyen Rize ile…
1-0’ın altından kalkmak isteyen Bursa’nın açık futboluna tanık olduk.
Bu devrede Timsah’a pozisyon üzerine pozisyon geldi ama…
Gol sevinci bir kez daha Rize’ye gitti!
Nedeni çok açıktı…
Çünkü Yeşil Beyazlı ayaklarda gol için derman yoktu!
Yenen iki golü mektep takımları yemezdi.
İlkinde cümbür-cemaat rakip sahadaki serbest vuruşa koştular…
Kaleci Muhammed’i unutup kaderiyle baş başa yalnız bıraktılar.
İkinci de 4 savunmacı Azubuike’yi seyre dalıp topa vurdurdular.
Maç bitti ama Bursaspor kahrı kaldığı yerden bu haftada devam etti.
‘Kendi düşen ağlamaz’ derler ama şimdi soru şu:
Bundan sonra takım toparlanır mı yoksa ufalanır mı?
Merak eden Samet Aybaba’ya sorsun!
Hatırlatma: ‘Olmaz dediğin ne varsa hepsi oIur. Düşmem dersin düşersin, şaşmam dersin şaşarsın.’
Hazreti Mevlana
