Bursaspor sahaya çıktığında anlaşıldı ki futbolcular ‘bu maçı çok istiyordu’ üstelik çok da iyi oynuyordu.
30’uncu dakikadan sonra Konyaspor ‘bu maçı ben de istiyorum’ deyince Timsah Arena kıran kırana bir oyuna sahne oldu.
Maça Bursaspor gözüyle bakarsak…
Tempo desen, pres desen, mücadele desen maksimum…
Ancak sonuç için gerekli doğru şut, doğru pas tercihleri yani efektif oyun sıkıntısı da maksimum! Özetle; enerji sarfiyatı gereksiz derecede fazla ama üretim olabildiğince en düşük seviyede!
Futbolda nasıl oynarsan oyna son söz tabelanındır…
Yeşil Beyazlı oyuncuların girilen onca pozisyonda penaltı başta olmak üzere yüzde bin golleri kaçırması için şanssız olmak yetmezdi.
Bilinçsiz, çılgın ve umursamaz olmaları da gerekirdi!
Oysa biliyoruz ki; hiç de öyle değiller…
Peki; o zaman ne bu 20 maçta 12. beraberlik?
Hedefi 12’den vurmak anlamına mı geliyor?
Bir maçta iki topun direkten dönüyorsa talihin de sana küsmüş demektir…
İyi güzel de…
Umut Nayır, Yusuf Erdoğan ve de Aytaç Kara’nın dün gece kaçırdıkları…
Şanssızlık mı yoksa beceriksizlik/iş bilmezlik mi?
Maç sonu istatistiklerine bakıyorum da…
Bursaspor mal sahibi, mülk sahibi üstelik topun ve de oyunun maliki!
‘Vermeyince mabut ne yapsın Sultan Mahmut…’ der eskiler.
Sanki Bursaspor için söylenmiş bu ata sözü!
Bir takımın işi bu kadar kötü gider.
Ya sakatlığa boyun eğdiler sezon başından beri, ya cezalılara…
Y a da dün gece olduğu gibi yine VAR kararlarına!
Özetle…
Bazı maçlar vardır; köşenin başıdır. Dönmeyi becerebilirsen önün açılır.
Bursaspor dün virajı alamadı ve bana göre artık çıkmaz sokağa girdi!
Başlığımız ‘kamyon arkası’ yazısı gibi oldu.
Bursaspor’un yokuş aşağı yuvarlanışına bakarak…
Yeşil Beyaz sevdamızdan vazgeçecek değiliz ya!
Kaderimizse çekeriz…
Maçın adamı: Muhammed Şengezer
Sınırda 3-5 nöbetindeki Mehmetçik gibiydi.
4 net gol pozisyonda rakibe geçit vermedi.
